sábado, 17 de febrero de 2007

Rosalía de Castro

He tenido la suerte de haber sido invitado a un encuentro de estudiosos de la figura de Rosalía de Castro, desarrollado en Santiago de Compostela y Padrón.

No voy a plasmar aquí la figura histórica de Rosalía de Castro. Sólo decir de pasada que, aunque una parte de su obra fué escrita en castellano, es en gallego en dónde deja su firma más intimista, más sensible, más desgarradora.

Su vida fué un conjunto de buenos, (los menos), y malos (los más) acontecimentos. Ella misma murió muy joven, a los 48 años. Pero lo más terrible es que sus 7 hijos murieron antes que ella, sin dejar descendencia.

Estos acontecimientos y profundos sufrimientos, seguramente tamizaron sus versos de melancolía y tristeza.

En mis años de primera juventud me carteaba con una moza de Pontevedra, enamorada de los versos de Rosalía, y en nuestros desencuentros utilizábamos los mismos con una cierta fruición:

" Cand´era tempo d´inverno
pensaba en dond´estarías;
Cand´era tempo de sol
pensaba en dond´andarías.
¡Agora... tan soyo penso,
meu ben, si m´olvidarías! ".
O este otro:

" A un batido, outro batido,
a unha dor, outro delor,
tras d´un olvido, outro olvido,
tras d´un amor, outro amor ".

No hace falta saber gallego para entender estos versos, ¿ verdad ?.  La obra entera de la autora se puede leer en su lengua sin necesidad de buscar traducciones.

Termino este post con esos bellos versos, cantados por la voz melodiosa de Dulces Pontes y ensortijados en la música de la gaita gallega de Carlos Núñez:

" Mayo longo....Mayo longo,
todo cuberto de rosas,
para algús telas de morte,
para outros telas de bodas.

Mayo longo, Mayo longo,
fuches curto para min,
veu contigo a miña dicha,
volveu contigo á fuxir ".

Comentarios

fástastico.